*Ongelukkig het ek die bron van hierdie inligting oor die jare verloor. Indien jy dit iewers raakgelees het, sal ek opreg dankbaar wees vir hulp met erkenning van oorsprong.
Tweedelige strukture Die cliché-en-kritiek-struktuur begin met 'n cliché (of clichés) en draai dan om die cliché te kritiseer.
Die toegewyde struktuur blyk uit toegewings te maak (dit is om toe te gee aan die probleme of probleme in die argument wat die digter wil maak).
Die dejection-to-elation struktuur draai dikwels as gevolg van 'n soort snelpunt gebeurtenis, van hartseer tot geluk.
Die droomwekkende struktuur is 'n tweedelige struktuur wat eerstens 'n droom (of 'n dagdroom, reverie of visie) bied en dan wakker word uit die droom. (Let daarop dat 'wakker' die mag het om die krag van die droom te bevestig of te ontken. Dus, as die droom ondermyn word, is dit waarskynlik dat die gedig struktureel gelykvormig sal wees aan gedigte wat die ironiese struktuur gebruik.)
Die elegante modus het drie soorte strukture, elkeen wat 'n ander manier van die hantering van hartseer openbaar: een keer van verdriet tot troos; die een van droefheid tot die weiering van troos en een draai van hartseer tot dieper verdriet.
Die embleemstruktuur draai van 'n georganiseerde beskrywing van 'n voorwerp na 'n meditasie, met inagneming van die betekenis van daardie voorwerp.
Die ironiese struktuur blyk dat 'n bewering aangevoer word om die bewering te onderskat.
Die lys-met-'n-draai-struktuur bevat 'n lys wat draai-of draai-beduidend na die einde. (Let wel: baie gedigte gebruik die lys-met-'n-draai-struktuur; baie van die strukture wat hier gelys word, is meer spesifieke variasies van die lys-met-'n-draai.)
Die sirkelvormige struktuur begin op een plek, reis dan weg net om weer terug te kring na die begin.
Die beskrywende meditatiewe struktuur begin met die beskrywing van 'n toneel, dan verander dit dikwels as gevolg van 'n eksterne sneller 'n binne-meditasie (byvoorbeeld die uitdrukking en / of oorweging van herinneringe, bekommernisse, afwagting) en draai dan na 'n herbeskrywing van die toneel, 'n toneel wat nou anders lyk as gevolg van die veranderde ingesteldheid van die gedig se spreker.
Die dialektiese argumentstruktuur begin met die stelling van 'n proefskrif 'n argumentatiewe posisie), dan draai dit om 'n antitese ('n teenpunt tot die proefskrif) te bied, en keer weer na 'n sintese, 'n kombinasie van die twee oënskynlik opponerende sienings.
Sommige poësie liefhebbers beweer dat gedigte nie 'n draaipunt moet hê nie. Dit is gewoonlik wat mense sê ter verdediging van
shitty gedigte.
Natuurlik moet daar 'n transformerende oomblik wees, 'n oomblik waarin ons nie net die karakters of spreker in die gedig ervaar nie, maar die digter self in 'n krisis. Die draaipunt hoef nie die leser na 'n groot epifanie of katarsis te bring nie, maar asof die leser die gedig skryf of lees en dan wegloop sonder om te voel asof jy nou net 'n
vicarious ontmoeting met sommige oorleef het.
As daar nie 'n draai is nie, dus geen transformatiewe oomblik nie, dan is die gedig 'n joernaalinskrywing, in die beste geval 'n wasgoedlys van refleksie en anekdotes, of wat as 'n "litanie van relapses" beskou kan word - die onvrugbare gang van tyd, voorspelbaar beweeg na 'n voorspelbare einde.
"Die oomblik van verandering is die enigste gedig," sê Adrienne Rich.
