Ode aan die ou jaar

[Gawelina]

Ek het gesien hoe jy
soos water deur my vingers glip
en in  dorre grond verdwyn.
Stom het ek na die kol gestaar
tot 'n wit son als verdroog
en niks  meer jou naam kon spel.

Op 'n droë kluit plaas ek 'n spierwit roos
as grafsteen van dit  wat was,
gooi vingerskadu's oor my oë
en soek die toekoms op die horison.

Jy is verlede tyd,
die hede net 'n oomblik lank,
want in die toekoms wag 'n nuwe dag,
'n nuwe avontuur en 'n nuwe hy.

[Meraai vannie Baai]

Elke keer as ek jou liefde tussen lyne lees, wens ek dat daar 'n manier was wat ek myself so kon uitdruk as dit by die grootste seeninge kom: die brandende vlam van die liefde  Ek sal hierdie graag in die woordskuur wil bewaar as 'n uitstekende voorbeeld van 'n enkele 'witspasie' wat boekdele spreek 

[Fransi]

Pragtig geskryf.

[PM]

gooi vingerskadu's oor my oë
en soek die toekoms op die horison

Dit is werklik baie mooi.  Dit moet boek toe.  Ek lief die titel, daarsonder sou die gedig 'n heel ander dimensie gehad het.