Ek voel saam, wonder saam met wat julle hier geskryf het. Miskien is dit nie altyd suinigheid nie, maar eerder dat hulle nie hulleself ooit hoef te bekommer oor bv. hoe hoog die selfoonrekening word met al die sms'e wat jy moet stuur (waarop min terug reageer) of dat koffie, tee en 'n versnappering elke maand by die kunsvergadering werklik 'n "issue" word nie. Dat marke, gassprekers, beskadigde skilderye in die museum (wat jy wil red vir die nageslag), 'n webtuiste skep ens. ens. ens. te veel is om uit slegs een persoon se salarislose sak te kom. Hoe kan jy van een persoon verwag om alles te doen, te gee en dan jouself nog die reg toe-eien om te kla.
Miskien as jy nie self nodig het om sente te tel nie, is dit dalk moeilik om ander se sente tel selfs raak te sien? Ek weet nie.