Baie goeie vraag mater! Ek moes dink hoekom ek myself skuldig maak om soms nie 'n punt aan die einde van 'n gedig te plaas nie en gewonder hoeveel ander van ons maters dit ook doen? Gaan loer ek vinnig na die bundels wat ek hier het. In Blikemmer het ek op 'n paar voorbeelde afgekom waar ons digtersmaters ook die punt verontagsaam het.
Sou dit wees dat ons soms voel dat daar nie die finaliteit van die leesteken aangebring moet word nie? Eie stempel/voorkeur?
Annie het ook in haar twee puik voorbeelde van die Cinquain struktuur in die bundel hierdie teken uitgelaat, asook in haar pragtige diamantgedig was voorbeelde waar ek, na ek gelees het, ook besef het dat ek nie die leesteken sou aanbring nie.
Len Kriel het ook in sy Haikoe gedigte slegs by die eerste gedig 'n punt gebruik en die res (5) gedigte is sonder punt.
Mel se 'Aan my Simson ... van jou Filistyn en Gesertifiseer', skaar hom ook by die puntlose skeppings.
Leigh Carlson se pragtige Kaalvoetkind, Perskebloeisel en Skryf vir my 'n sprokie, is ook nog voorbeelde van die trant en Die grootste geskenk van 'n digter volg dan ook dieselfde aanslag.
Selfs in die pragbundel van Boksemdaais volg Ann Hiemstra ook hierdie puntlose paadjie met Gedig, Oerbos, Een jaar oudjie, Sondagskemer en Bethesda.
Annelie Janse se gedigte (22) en vele ander, ontbreek hierdie leesteken ook geheel en al.
Hoekom ons dit doen?
Ekke weet regtig egtig nie
Lief jou stikkent!