Ek droom. En ek pak in en ek gee weg. Ek maak minder. Dis tyd. Alles nog net in my gedagtes. En in my gedagtes begin ek ook koebaai sê. Koebaai aan die kransduiwe, die tortels, die lagduifies. Ja, al die voëls wat daagliks hier by Krugerstraat se hoekerf kom inloer het, hul dors kom les het en dalk ook iets lekkers gekry het om te eet.
Ek sê koebaai vir my koue huis, my vier mure teen die suidewind. Geërf van my liewe Pa. Houtvloere wat praat, stories vertel van baie kuiers, selfs skinder as tienerkinders laatnag sou insluip. Toe kon ek met ‘n geruste hart aan die slaap raak, wetende almal is nou veilig tuis.
Sewe, amper agt jaar lank het ek alleen hier geswoeg en gesweet en my vier kinders grootgemaak. Die herinneringe wat hulle van hul Ma-se-huis het, is vir altyd mooi. Ek glo so. Ek het my bes gedoen. Die Here het my elke dag krag gegee. As ek moedeloos en bekommerd was, het Hy iemand gestuur om my te bemoedig. As ek alleen gevoel het, het ek Sy stem in die ritsel van die akkerboom se blare gehoor of Sy sorg gesien in my tuin. Pienk bloeisels aan die perskeboom na ‘n koue winter, appelkose wat in geelryp trosse hang, net reg vir pluk en konfyt kook.
Hierdie huis was my vesting. Hier het ek weer vrede kom kry, dit vasgehou en gekoester. Ek was dankbaar. Die tuin het my besig gehou. Ek ken elke klip. Die paadjies wat ons met plaveistene gepak het, die fontein wat my verjaarsdagpresent was een jaar toe ek nog skoolgehou het, die struike, die plante wat elke winter doodryp. Kom die lente, dan ontwaak alles weer van vooraf. Nes my eie lewe.
Ek ken die wonder van verskillende seisoene hier in Bronkhorstspruit. Koue, koue winters en houtstompe in die antrasietstofie. Lentes wat oopbars en bloei en bot. Herfsblare wat die hele erf vol lê. Ou Jacob wat elke jaar aangesê word om die blare tog maar doodstil te laat lê, want dis “my blommetjies se kombers.” Warm somers en bekers vol heerlike boorgatwater. Nêrens proe water mos soos by jou eie plek nie.
Toe Chris my man word, maak ons alles wat stukkend is, heel. My hart ook. En syne. Ons laat lê plaveisel buite. Ons haal die matte binne uit en skuur die houtvloere blink. Die ou vensters word vervang met houtraamvensters. Ons verf en maak mooi. Ons woon storieboek-gelukkig in ons ou huis. Vir vyftien jaar nou al.
Maar nou droom ons. Want ons mag. Ons droom van Bosveldsomers, van kanniedood en maroela, van hardekool en bougainvillas wat persblou blom. Ons droom van ‘n splinternuwe plek , ‘n plek waar ons nuwe voetspore gaan trap. Daar waar houtkappers en mikstertbyvangers en troupante die bome bewoon. Waar louwarm dae soos heuning vloei. Waar vars lug verniet is. En ons weet en glo ons drome gaan waar word.
(Augustus 2012)
