Onder die donker maan.
Loop ek suutjies deur die gras.
Agter die blare van die grote willow,
neem ek my plek vir die prag.
In die lig van die donker maan.
Dans die vuurlig liggies,
patrone teen die hemel ruim.
Tewyl die donker maan,
strale ontbloot,
neem haar gestalte aan.
Met n Rooi rok wyd gesprei,
styfgespan, oor haar bene gevorm vir die oog van n man,
spruit sy haar dans van die vuur.
Haar Blonde lokke waai vir my.
Gee my krag wat dieper le.
As net my vlees.
Voete, tone, trap sag, tog ritmies in die sand, dans sy haar dans teen die vuur.
Riel saam met vuurvliegies afgeeits teen die donker maan.
Die kole knetter en spat.
Haar oe helder en nat.
Sien ek haar gedagtes van more
gevul met die onthou van gister.
Met n oog knip is sy weg,
maar ek sien nog die rooi rok wuif
sag tussen die riete, en ek weet
oormore sien ek haar weer...